Aysu ÖZTÜRK’ün kaleminden..
Hiç yaşanmamış bir hikayenin sonu en başından belli olur.
Gözlerinde teslimiyeti bıraktığınız gece , özgürlük duygusuna kavuşur .
Bu ayrılık denen vesvese tüm iyilikleri öldürür , aslında en güzel başlangıçlarında mezarı olmuştur artık.
Süslü ve pahalı kelimelere bürünmüş sıfatlar
sizi etkileyebilicek tek hedef olarak düşünülsede gerçekler aslında gözleri okuyabilmektir.
Yazabildiğiniz kadar yaşarsınız aslında ..
Benim dilimden dökülemediği için yazmaya başladım , eğer konuşabilseydim muhtemelen yazamazdım .
Kaleme elime aldığım gün ağlamaya başladım
İlk gözyaşlarım ilk satırlarım oldu , mutluluk olsa idi yazamazdım kesinlikle .
Göşyaşlarım arttıkça , bir kadının kaleminden daha güzel cümleleri duymaya başladınız ..
Ne zaman ağlasam yanımda tükendi benimle beraber kağıt ve kalem , en kadim dostum
Şiirlerim oldu ..
Müstakbel en değerli varlığım da diyebilirim kendisine ..
Gönül eşi oldu bana yazdıklarım , onlar benim belki de çocuklarım , annem babam birazda sevdiğim adam oldu .
Hayat oldu, ders oldu , arzularım ve dualarım oldu .
Hiç aldatmadığım ve sadıkane bir varoluş mucizesiydi benim için ..
Bana yaşam kılan , gamzelerimde biten bir ıslaklık gibiydi bazen , öptüğü yerlerinden izler silinmesin diye şayet ..
En süslü vurucu ifadelerimide ondan yana kullandım , ve her seferinde başa sarardım
Aslında anlatmak istediklerim işte gözyaşlarım..
Mutlu kılacak her ne var ise buna engel olucak herşey
ve mucizesine inandığım ‘ yaradandan ötürü ‘..
