Dünya yağmurdan bir damla

Her yağmur yağışında seni seyrediyorum, seni düşlüyorum…
Bulutların yağmuru her özgür bırakışında sana koşuyorum.
Yağmurun her cama vuruşunda sen geliyorsun kalbime, sen iniyorsun merdiven yaparak bulutları gönlüme…
Yağmurun her cama vuruşunda sen vuruyorsun kalbime…
Yağmur ne güzel yağıyor…
Maviye özlem, bulutlara hasret, ovalara aşk katıyor yağmur…
Ben dertlerimi bir tek yağmurlara anlattım…
Ben sevmelerimi bir tek yağmurlara söyledim…
Ben isyanlarımı sadece yağmurla söndürdüm.
Yağmur al beni tut elimden…
Büyüt beni ekin başakları kadar vakur; Nebyan Dağları kadar mücadeleci yap beni…
Yağmur gözlerimden düşerken, dokun tenime, gir hikâyeme, sarmala beni…
Başka yağmura bele beni, beşiğim olsun Sonbahar…
Büyümek demek yağmuru sevmek demek…
Sevmek demek her işin başı demek…
Toprağın bağrına basan dünyayı hayal ediyorum yağmurun içinde…
Dünya bir damlacık değil mi zaten?
Hayat bir damlacık değil mi?
Gözümüzden akan yaş bir damla, çeşmelerden firar eden su tek damla, arabaların sileceklerini heyecanlandıran yağmur tek damla…
Tek yani eşsiz…
Sahipsiz…
Ama her şeye hâkim…
Ama her şeyin yalnızca eşi olan yağmur…
Sönüp yanan ışıklar gibi düşüyor yağmur mermere; mermer yağmur düştükçe göğsüne, önce beyaz, diğer yağmurlar düşünceye kadar da gri oluyor…
Bir ahenk var yağmurda…
Yağmurla bir ahenk geliyor hayata…
İnsan; yağmurla birlikte ahenk içinde doldurmalı boşluklarını hayatın…
Yağmur gibi sessizce, yağmur gibi renksizce; farklı farklı renkler vermeden yani…
Yağmur gibi tadı hiçbir dünyalığa benzemeyen bir nimeti seyrediyoruz…
Seyretmek, izlemekten başkadır…
Seyrederken kendimizi de katıyoruz yaşamaya…
Yağmur yağıyor…
Yağmuru seyrediyorum…
Yağmurla birlikte biz de yağıyoruz aslında…
Beklentiler, istekler, arzular, hayaller iniyor siyah asfalta…
Toprağa, yeşil ovaya, çam ağaçlarına da vefa iniyor seyrederken yağmuru…
Dünyalık renklerden arınmış, yağmurla yıkanmış, renksizlik renklenmiş olarak koşuyor yağmur, bir şehirden diğer şehirlere…
Her yağmur yağışında ben sana koşuyorum…

Fatih TEZCE