Güvercinlerin kalbi hassas olur

Yine öncesi:

Dokunsalar ağlayabilirdim…

Her şeyi bıraktım bir yana…

Bir yana her şeyi, bir yana seni koydum…

En ağır yerine koyar insanlar en ağır düşüncelerini…

Bıraktığım hiç bir yerde seni bulamadım…

Seni yıllar öncesinde bırakmıştım bir yere…

Seni yıllar öncesinde aslına ait olduğun yere bırakmıştım…

Kalbimi de avuçlarına bırakmıştım…

Görmedin…

Görmek istemedin…

Yıllar öncesinde seni bıraktığım yerdesin…

İşte buna üzüldüm.

Üzülmek çift taraflıdır diyor bilgeler…

Ferrari’sini satan bilge insanlar böyle demişti bir gün açık havada yürürken…

Yanımda benimle yürüyen ay ve güneş vardı.

Önce güneş terk etti beni, sonra ay…

Ben bunu duydum…

Bu sözü güneş ve ay da duyduğundan beri bana görünmüyorlar…

Bazı sözleri duymak ne kadar zormuş…

Ben bunu duyduğumdan beri “huzura” çıkamıyorum…

Huzursuz değilim hayır, ”huzur”u olmayan sensin…

Üzülmek çift taraflıdır bir daha söylüyorum sen duy diye…

O yüzden ben seni hiç üzmedim, ama hep üzülen bendim…

Bir türkü tutturmuşum duyuyorsun değil mi diye soruyor radyodaki uzun saçlı adam…

Sonra kol düğmelerinin yalnızlığını anlatıyor sonra da Gülpembe diyor…

Gülün ve pembenin yan yana gelişini şimdi anlıyorum…

Gül samimiyetin, pembe utangaçlığın kapısıymış…

Ben bu kapıdan geçiyorum başım eğik…

Suyun karşısında eğilen ibrik gibiyim…

Gözleri renkli olanların hassas olduğunu duymuştum bir zamanlar bir yerde…

Güneşe ısrarla bakmaya çalışanların da artık göremeyeceğini…

Ortası yok demişti elleriyle saçlarımı havalandıran lodos…

Bir tane kırmızı bir tane beyaz gülü emanet istediğimde dalından, yağmur o zaman yağmaya başlamıştı…

Kuşlar hızlıca bu yüzden mi terk etmişti ekin başaklarını…

Bilmiyorum belki de o beyaz gülü hiç kopartmasaydım, ardımda ekin tarlasından çıkan sesleri sana emanet ederek…

Yine sonrası:

Tavan arasında buldum bu mektubumu…

Felsefeye Giriş ders notları arasında kalmış…

Kitap kapağı çürük patates renginde, mektup önce ıslanmış sonra kurumuş kâğıt renginde, ilk ve son fotoğrafın da şimdi ellerimde…

Keşke sen dokunsan ve ben ağlasam…

Şöyle seslensem sonra sana:

Güvercinlerin kalbi hassas olur, yormayın fazla…