Gün aymış… Her canlı rızık peşinde… Güvercinler sarmış şehri… Güvercinler donatmış her yeri…

Güvercinler de nasibinin derdinde… İnsanlar gibi…

Güvercinler olmasaydı şehir de olmazdı… Şehirler olmasaydı Ramazan da olmazdı…

Güvercinler olmasaydı medeniyet de olmazdı… Mağaralar önünde nöbet bekledi güvercinler…

Kanat çırptıkça güvercinler, kalbimiz ferahlar her gün… Şehirleri boydan boya güzelleştirir

güvercinler… Yüreğimizden gelen sestir güvercinlerin kanat çırpması. Bu bir çırpınma değildir…

Mutluluktan ve heyecandan kanatlanan güvercinler, insanın insana yakınlaştığının işaretidir…

Evlerimizin artık betondan olduğu için pencerelerine tünemeyen güvercinlere ihtiyacı var… Gelin

artık güvercinler… Evler güzelleşsin, mahallelerde çocuklar güzelleşsin, mahalleler çocukların

sesiyle inlesin… Ramazan Ay’ında mahyalarla konsun güvercinler…

Telefon direklerine leylekler ne zaman yuva yaparsa o zaman gelsin güvercinler… Hanımeli

çiçekleri pirket evleri ne zaman süslerse o zaman gelsin güvercinler… Ağaçlarda incirler ne zaman

olgunlaşırsa o zaman, meyveler ne zaman sokağa güzel koku yayarsa o zaman gelsin güvercinler…

Toprakta ne zaman solucanlar çoğalırsa; erik ağacı ne zaman gelinliğini giyerse gelsin

güvercinler… Patates eken kadınların asker mektubu bekleyişleri bittiği zaman; fırından sabah

ekmeği ile babaların evlere geldiği zaman; elma şekerine boyanmış çocukların yanaklarını anneler

öpücükleriyle sildiği zaman gelsin güvercinler…

Gelsin güvercinler… Toplaya toplaya gelsin bulutları… Yağmurdan sonra gelsin güvercinler…

Gökkuşağını kanatlarına takarak gelsin güvercinler… Güvercinler gelsin… Gelsin ki sokaklar

şenlensin, nefes alsın insanlar…

Sobalarda demlensin çaylar, aşk diye kilim dokunsun yârin elinden, göllere insin ördekler, yılkı

atları koştursun baharla birlikte… Ay insin gül bahçesine, ılık rüzgârlar doldursun tarlaları…

Mevsimler yeniden başlasın güvercinler geldiği zaman…

Anneleri gülümsedi diye geceden sonra sabah olduğunu düşünsün çocuklar… Çocuklar böyle

düşünsün… İyi ki çocuklar ve güvercinler varmış diyelim biz insanlar… Biz insanları şehir ay ışığı

altında karşılasın… Çocuklar, güvercinler ve şehir birlikte karşılasınlar imsakı… Güvercinler geldiği

zaman insanlar döne döne kendini bulsun, mahalleler birbirine kavuşsun, mahallede insanlar

birbirini bulsun… Açılmayan kapılar açılsın, sofralarla kalabalıklaşsın şehirler… Yalnızlık, bir kez

terkedilsin… Gökte Ay, yerde sarıçiçekler mahzun durmasın… Irmaklar daha heyecanlı taşısın

sularını oruçlu ağızlara… Türküler bu kez de ses bulsun günahsız dillerde…

Güvercinler geldiği zaman mahyalara; sen de gel benim pencereme…