MEZARLARIN GÖĞE EN YAKIN OLDUĞU ŞEHİR

Günler kızıla, güller ateşe döndü.
Kıpkırmızı yanağı masmavi gözüyle bir çocuk dirildi indi beşiğinden ve topladı rüzgârları avucunda sonra dağlara koşmaya başladı…
Uçurtma yaptı bedenini dolaştı tüm ülkeyi…
Tek tek çiçeklere kondu.
Bosna demek ah demek.
Saraybosna demek vah demek…
Mostar demek Söğüt, Domaniç, Bilecik demek, Bursa demek…

Srebrenitsa; mezarların göğe en yakın olduğu şehir…
Doğduğu yıl ölenlerin şehri; doğmadan daha ölenlerin şehri…
Bir yaşındayken şehadete koşanların şehri… Küçük çocukların küçük mermilerle vurulduğu şehir…

Kosova ayrı hüzün, Sancak şimdi güz, Bosna ise direniş…
Yalnızlığın Ülkesi Bosna…
Çemberleri gül oyalı, düğünlerinde eller kınalı, çarşıları camilerle gölgeli…
Ördekleri kovalayan çocuklar siyah önlüklü beyaz yakalı…
Düğünlerde eller kınalı, yolculuğa hazırlanan ana babaların dilleri dualı…

Bombalar patlamasın çocuklar uyanmasın…
Beşiğinde büyüsün çocuklar…
Kırlarda papatyalar kanamasın, kan damlamasın söğüt dalından…
Papatyanın sadece aşk için kırılsın kanatları…
Mermiler kesmesin ezan sesini, misket bombaları değil lambalar aydınlatsın Osmanlı sokağını…

Pazardan dönen babalar “Selamün Aleyküm” desin “Ve Aleyküm Selam” diyerek tebessüm etsin evin Osmanlı kadını…
Çocuklar okulda bugün öğrendikleri Türkçe kelimelerle öpsün babalarını…
Sonra mutfağın hemen önündeki pencerede özenle büyütülen hanımeli kokusu karışsın mutfağa…
Boşnak böreği deyin siz biz Laz böreği diyelim; hanımeli kokusunda birleşelim…

Üsküp, Filibe, Varna az sonra Tiran, işte ilerde Macaristan…
Otranto İtalya’nın İslam’a en yakın şehri…
Otranto Fatih Sultan Mehmet, Otranto Osmanlı’ya en son yar olacaktı…
Ama olmadı, karadan yürüttük gemileri Konstantin oldu ama Otranto sadece hayal olarak kaldı…
Hayal ne demekti, hayal gerçeğin şiirleşmiş hali midir yahut hayal “keşke olsaydı duası” mıdır?

Evet, keşke olmasın da demekti, bazen keşke olmasın…
Analar koynunda emzikli çocuklarıyla, babalar çocuklarının parçalanmış bedeniyle keşke kahırlarından ölmeselerdi…
Bosna’nın yeşil-beyaz bayrağı hep yeşil kalsaydı…
Bayrağındaki hilal, mezarlarını değil Avrupa’yı kaplasaydı…

Katliamlar olmasaydı…
Hiroşima, gül koksaydı; Nagazaki’de çocuklar ölü doğmasaydı…
Atom bombası keşke hiç bulunmasaydı…
Srebrenitsa, Kosova, Sancak, Novipazar, Saraybosna keşke haritada daha sağda olsaydı!

Kelebekler buldu mezarları, mavi kelebekler…
Göğün rengi miydi, denizlerin rengi mi, yoksa Adriyatik’in rengi mavi diye miydi Bosna’daki kelebeklerin mavi renkleri…
Hasan’ın gözleri de mavi, Bekir’in namaz kılmak için saçını örttüğü takkesi de mavi…
Mavi asil bir renktir…
Mavi dirilişin rengidir, Bosna’da mavi, duanın dengidir…
Dağ, taş, ova, bayır, nehir, kar, yağmur mavidir bu güzel ülkede…
Kelebekler de bu yüzden mavi…

Mavi saflığın rengi…
Mavi hayallerin rengi…
Mavi yaşamanın rengi…
Mavi bayrağın rengi…
Mavi Bosna’da mezarları bulan kelebeklerin rengi…
Mavi, mezarların göğe en yakın olduğu şehir Srebrenitsa’nın rengi…